Monitory LCD

Skrót LCD oznacza liquid crystal display, czyli "ciekły kryształ wyświetlacz" co w zgodzie z zasadami polskiej gramatyki powinno się zapisać jako wyświetlacz ciekłokrystaliczny. Działanie monitora jest możliwe dzięki wynalezieniu, już w roku 1888, ciekłego kryształu. Dokonał tego austracki biolog Friedrich Richard Reinitzer. Dalsze badania wykazały, że można sterować przejrzystością ciekłego kryształu i że te zmiany można uzyskać pod wpływem pola elektrycznego.

Dopiero sto lat później zaprezentowano prototyp ekranu LCD. Twórcą prototypu była firma Hitachi.

Monitory LCD wdarły się na rynek przebojem. W ciągu kilku lat wyparły wcześniej stosowane monitory CRT. Głównymi zaletami, które zdecydowały o ich sukcesie były:

  • znacznie mniejsze rozmiary
  • znacznie niższa waga
  • o wiele niższe zużycie prądu.
Innymi zaletami monitorów ciekłokrystalicznych są:
  • fizyczna prezentacja poszczególnych pikseli ekranu (co umożliwia precyzyjny przekaz cyfrowy i wyświetlenie dokładnie tego koloru piksela, który chcemy).
  • brak zniekształceń geometrycznych w wyświetlanym obrazie.
Wady monitorów LCD to:
  • możliwość wystąpienia wadliwych pikseli obrazu,
  • ograniczone kąty widzenia (kolory i jakość obrazu zmieniają się w zależności od ustawienia obserwatora względem ekranu),
  • jakość odwzorowania kolorów w tańszych monitorach (dokładniej omówione w osobnym dziale),
  • czas reakcji piksela, który może powodować smużenie przy wyświetlaniu dynamicznych obrazów.