
	Henry Kuttner Stos kłopotów Nazywaliśmy Lemuela Kulasem, bo miał trzy nogi. Kiedy dorósł, co przypadło mniej więcej w okresie wojny Północy z Południem, wolał raczej tę trzecią nogę trzymać za sobą w spodniach, tak żeby jej nie było widać i żeby ludzie nie gadali. Oczywiście w ten sposób przypominał trochę wielbłąda jednogarbnego, ale ostatecznie Lemuel nigdy nie był próżny. Całe szczęście, że miał w tej nodze dwa kolana, boby dostał kurczu. Nie widzieliśmy Lemuela jakieś sześćdziesiąt lat. Żył w południowej części gór a my, reszta na północy Kentucky. I myślę, że nigdy nie wpadlibyśmy w te wielkie tarapaty, gdyby Lemuel nie był taki piekielnie niezdarny. A przez jakiś czas wyglądało, że będą to kłopoty nie lada. Bo my, Hogbenowie, zanim się przenieśliśmy do Piperville, i tak mieliśmy tego dość: ludzie bez przerwy do nas zaglądali i wsadzali swoje trzy grosze usiłując się dowiedzieć, dlaczego w promieniu wielu mil tak szczekają psy. Doszło nawet do tego, że w ogóle nie mogliśmy latać. Wreszcie dziadek powiedział, żebyśmy zaryzykowali i przenieśli się do Lemuela na południe. Nienawidzę przeprowadzek. Od tej podróży do Plymouth Rock zbierała mi się na wymioty. Wolałem latać . No, ale ostatecznie dziadek był szefem, nie ja. Kazał nam wynająć ciężarówkę i załadować na nią cały dobytek. Największy kłopot mieliśmy z Bobasem, nie waży wprawdzie więcej jak trzysta funtów ale pojemnik, w którym go trzymamy, jest dość pękaty. Bo z dziadkiem nie było żadnych problemów: wsadziliśmy go po prostu w stary jutowy worek i wepchnęliśmy pod siedzenie. Cała robota spadla na mnie. Tata dobrał się do samogonu i był zalany w trupa. Skakał no czubku głowy i podśpiewywał piosenkę ,:Świat stanął dęba". A wujek nie chciał wyjść. Zagrzebał się w szopie na kukurydzy i powiedział, że na jakieś dziesięć lat zapada w sen zimowy. No więc go zostawiliśmy. - Bez przerwy tylko podróżujecie - narzekał. - Nie możecie usiedzieć na miejscu. Nie minie pięćset lat, a wy już w drogę i lato w lato byście się tylko włóczyli. Wynocha ! No, tośmy się wynieśli. A znów Lemuel, ten, którego nazywaliśmy Kulasem, to był facet jedyny w całej rodzinie. Z tego, co słyszałem, wybuchła wielka draka, jak tylko przyjechaliśmy do Kentucky, jako że wszyscy mieli obowiązek zakasać rękawy i pomagać przy budowie domu - wszyscy, z wyjątkiem jednego Lemuela. O nie, co to, to nie on. Lemuel był kompletnie bezradny. Odleciał na południe. Co roku czy co dwa lata budził się na trochę i wtedy słyszeliśmy, jak myśli, ale przeważnie to po prostu siedział. Postanowiliśmy przez jakiś czas pobyć z nim. No i pobyliśmy. Lemuel mieszkał w starym młynie wodnym w górach nad miasteczkiem zwanym Piperville. Ten młyn to była już właściwie rudera. Zastaliśmy wujka na ganku. Siedział w fotelu, ale ten fotel już się dawno rozleciał, tyle że Lemuel nie zadał sobie nawet trudu, żeby się obudzić i go zreperować. No więc siedział tak sobie wtulony we własną brodę i troszkę nawet oddychał. Miał miły sen. Więc go nie budziliśmy. Wtaszczyliśmy tylko Bobasa do środka ,a dziadek z tatą zaczęli wnosić butelki samogonu. I tak się właśnie osiedliliśmy. Początkowo nie czuliśmy się tam dobrze. Lemuel nie był nawet na tyle zaradny, żeby mieć w domu jakieś zapasy. Budził się po prostu od czasu do czasu, żeby zahipnotyzować gdzieś w lesie szopa i ten szop przyłaził na żądanie, zupełnie ogłupiały, gotów do zjedzenia. Lemuel musiał się odżywiać głównie szopami , bo one mają bardzo zręczne łapy, zupełnie jak ręce. I niech no skisnę, jeśli ten niezaradny wujek Lemuel nie potrafił tak zahipnotyzować szopa, żeby sam rozpalił ogień i sam się ugotował. Jednego tylko nie wiem do dziś , jak on je obdzierał ze skóry. Może po prostu wypluwał futro. Są ludzie za leniwi na wszystko. A jak mu się zechciało pić, to zwyczajnie puszczał sobie nad głową mały deszczyk i otwierał usta. Wstyd. Ale i tak nikt nie zwracał uwagi na Lemuela. Mama była bardzo zajęta. Tata naturalnie wymknął się gdzieś z butelką samogonu, no a cało robota spadła na mnie. Nie było tego zresztą wiele. Najgorszy kłopot polegał na tym, że potrzebna nam była jakaś energia. Bobas w tym swoim pojemniku żre prąd jak licho, a tata ciągnie energię elektryczną dosłownie jak smok. Gdyby Lemuel utrzymał wodę w strumieniu, nie byłoby problemu, ale właśnie, to był cały Lemuel! Pozwolił, żeby strumień wysechł. Została z niego dosłownie maleńka strużka, nic więcej. Z pomocą mamy zbudowałem więc w kurniku takie specjalne urządzenie i od tej pory mieliśmy już prądu w bród. Kłopoty zaczęły się pewnego dnia, kiedy drogą nadszedł jakiś chudy kurdupel i nie mógł się nadziwić, że mama robi pranie na podwórku. Ja się snułem w pobliżu, ciekaw, co z tego wyniknie. - Ładny dzień - zagadnęła mama. - Może pan się czegoś napije ? Powiedział, że owszem, może, więc mu podałem cały czerpak samogonu. Wypił, zatkało go na chwilę, a potem powiedział, że nie, dziękuje, nie chce więcej ani teraz, ani już nigdy. Powiedział, że poderżnąć sobie gardło jest taniej, a skutek ten sam. - Przyjechaliście dopiero co - zagadnął. Mamo powiedziała, że tak i że Lemuel jest naszym krewnym. Facet spojrzał na Lemuela, który siedział na ganku z zamkniętymi oczami, i zapytał: - A to on żyje? - Jasne, że żyje - odparła- mamo. - Żyje i dobrze się ma, jak to mówią. - A myśmy myśleli, że on już dawno umarł - rzekł mężczyzna. - Dlatego nigdy nie ściągaliśmy od niego podatku. Ale właśnie, wyście też powinni zapłacić podatek, skoro się wprowadziliście. Ile was jest? - Będzie ze sześcioro - powiedziała mama. - Wszyscy dorośli ? - Jest tata i Saunk, i Bobas... - Ile on ma? - Bobas będzie miał teraz ze czterysta lat, prawda, mamo - zapytałem, ale mama dała mi tylko w łeb i powiedziała, żebym siedział cicho. Mężczyzna pokazał na mnie i wyjaśnił, że on pytał, ile ja mam lat. Piekło i sztuczna noga! A skąd ja mam wiedzieć. Straciłem rachubę mniej więcej w czasach Gomwella. W końcu facet orzekł, że mamy płacić pogłówne wszyscy, z wyjątkiem Bobasa. - To zresztą i tak nie ma znaczenia - powiedział zapisując coś w małej książeczce. - I tak w tym mieście trzeba głosować, jak się należy. Piperville ma tylko jednego szefa, nazywa się Eli Gondy. Razem dwadzieścia dolarów. Mama kazała mi przynieść, jakieś pieniądze, więc poszedłem szukać. Dziadek nie miał nic pozo czymś, co powiedział, że się nazywa denar i że jest jego maskotką twierdził, że rąbnął go jednemu facetowi imieniem Juliusz z Galii. Tata był zalany w trupa. Bobas miał trzy dolary. Przeszukałem kieszenie Lemuelowi, ale nie znalazłem w nich nic, poza starym gniazdem wilgi z dwoma jajeczkami w środku. Kiedy powiedziałem o tym mamie, podrapała się w głowę, więc ją uspokoiłem: - Jutro coś się zrobi. Przyjmie , pan złoto, prawda ? Mamo dała mi kuksańca. Mężczyzna popatrzył na nas dziwnie i powiedział, że oczywiście weźmie złoto. A potem odszedł przez las. Po drodze minął szopa, który niósł wiązkę chrustu na rozpałkę, z czego wywnioskowałem, że Lemuel zgłodniał. Mężczyzna przyspieszył kroku. Rozejrzałem się za jakimś starym żelastwem, które mógłbym zamienić w złoto. Następnego dnia odstawiono nas do więzienia. Naturalnie wiedzieliśmy o tym wcześniej, ale niewiele mogliśmy w tej sprawie zrobić. Zawsze uważaliśmy, że nie należy się wychylać, żeby nie zwracać no siebie zbytniej uwagi. I tym razem dziadek też nam to przykazał. Poszliśmy więc na strych, wszyscy pozo Bobasem i Lemuelem, który, się w ogóle nie ruszał, i ja cały czas gapiłem się no wiszącą w rogu pajęczynę, żeby nie musieć potrzeć na dziadka - zawsze mnie bolały od tego oczy. - A to śmierdzące pachołki - powiedział dziadek. - Najlepiej będzie, jak pójdziemy do tego ich pudła. Czasy Inkwizycji się skończyły. Będziemy tam. zupełnie bezpieczni. - A czy nie moglibyśmy jakoś schować tego naszego urządzenia ? - spytałem. ` Mama dała mi w łeb za to, że się odzywam przy starszych. - To się na nic nie zda - powiedziała. - Już tu byli rano z Piperville na przeszpiegi i je widzieli. Na to odezwał się dziadek: - A czy wykopaliście pod domem dół ? To dobrze. Schowajcie tam mnie i Bobasa. A wy, reszta... - I tu przeszedł na starodawny język. - Szkoda, żebyśmy po tylu lotach zostali odkryci przez tych ciemnych tępaków. Byłoby lepiej poderżnąć im gardła. Nie, Saunk, ja tak tylko żartowałem. Nie możemy zwracać na siebie uwagi. Znajdziemy jakieś wyjście. No i tak właśnie było. Wszystkich nas wynieśli, z wyjątkiem dziadka i Bobasa, których do tego czasu zdążyliśmy już schować w jamie pod domem. Wywieźli nas do Piperville i wsadzili do paki. Lemuel nawet się nie obudził. Zawlekli go za pięty. Co do taty, to był cały czas zalany. Bo tata zna taką jedną sztuczkę. Może pić samogon, a potem, tak jak ja to rozumiem, alkohol dostaje mu się do krwi i zamienia w cukier czy coś w tym rodzaju. Nic, tylko czary. Próbował mi to kiedyś wytłumaczyć, ale nie ma w tym sensu za grosz. Wódka idzie przecież do żołądka - jak może iść do głowy i zamieniać się w cukier ? Kompletna bzdura. Albo czary, tak czy siak. Ale co ja chciałem powiedzieć... Chciałem powiedzieć, że tata przyuczył takich swoich przyjaciół, Enzymy - to chyba cudzoziemcy, przynajmniej sądząc z imienia - i oni mu zamieniają cukier z powrotem na alkohol i dzięki temu tata może być pijany jak długo zechce. Ale i tak woli świeży samogon , jak ma pod ręką . Jeśli chodzi o mnie, to nie przepadam za tymi czarodziejskimi sztuczkami - robię się nerwowy. Zaprowadzili mnie do pokoju, w którym już byli jacyś ludzie, i kazali usiąść na krześle. Zaczęli mi zadawać pytania. Udawałem głupiego. Mówiłem, że nic nie, wiem. - To niemożliwe! - powiedział jeden z nich. Takie wiejskie ciemniaki nie mogły tego zbudować same. W każdym razie bez wątpienia moją u siebie w kurniku stos atomowy! Też coś! W dalszym ciągu udawałem głupiego. Po chwili zabrali mnie z powrotem do mojej celi. Były tam pluskwy. Ale wypuściłem z oka coś w rodzaju promienia i wytłukłem je ku wielkiemu zdziwieniu małego obdartusa o różowych bokobrodach, który sypiał no górnej pryczy, a który akurat nie spał, co zauważyłem, niestety, jak już było za późno. - Tułałem się swego czasu po różnych dziwnych więzieniach - powiedział mały obdartus gwałtownie mrugając - i miewałem różnych niezwykłych towarzyszy niedoli, ale jeszcze- nigdy nie spotkałem takiego, którego bym podejrzewał o to, że jest diabłem. Nazywam się Armbruster, Śmierdziel Armbruster, i siedzę za włóczęgostwo. A o cóż ciebie oskarżają, przyjacielu? Kupowałeś dusze po zbyt wygórowanych cenach? Powiedziałem, że miło mi go poznać i że podziwiam jego język. Musiał być wysoko kształcony. - Panie Armbruster, ja naprawdę nie mam pojęcia, za co tu siedzę. Po prostu mnie wywieźli - z tatą, z mamą i z Lemuelem. Ale Lemuel śpi, a tata jest pijany. - Chciałbym być pijany - zwierzył mi się pan Armbruster. - Nie dziwiłbym się wtedy tak bardzo widząc, jak się unosisz na wysokości dwóch stóp nad ziemią. Zmieszałem się trochę. Nikt nie lubi, żeby go no czymś takim złapano. Ale to wszystko przez to, że jestem taki roztrzepany. Poczułem się naprawdę głupio i przeprosiłem go. - Nic nie szkodzi - powiedział pan Armbruster, przewracając się na bok i drapiąc po bokach. - Spodziewałem się tego od lat. Biorąc jedno z drugim, miałem w sumie przyjemne życie. A zwariować w taki sposób jest po prostu cudownie. Dlaczego, mówiłeś, was aresztowali ? - Powiedzieli, że mam stos atomowy - wyjaśniłem - A ja daję głowę, że nie mamy. Mamy za to stos drzewa. Wiem, bo sam je rąbałem. A atomów nie rąbałem nigdy. - Pamiętałbyś, gdybyś rąbał, no nie ? - powiedział pan Armbruster. - To pewnie jakoś polityczna sztuczka. Do wyborów został już tylko tydzień. Tworzy się partia reform i Gandy chce ją zniszczyć, zanim powstanie. - Powinniśmy się zbierać do domu - wtrąciłem. - A gdzie ty mieszkasz? Kiedy mu powiedziałem. przemyślał sprawę. - Tak się zastanawiam. Mieszkacie nad rzeką, prawda, to znaczy nad strumieniem Wielkiego Niedźwiedzia? - To nie jest nawet strumień - odparłem. Pan Armbruster roześmiał się. - To Gandy nazwał go Rzeką Wielkiego Niedźwiedzia. Jeszcze zanim została zbudowana Tama Gandy'ego, tam poniżej tego miejsca, gdzie wy mieszkacie. W tym strumieniu przez pięćdziesiąt lat nie było wody, ale stary Gandy dostał na to wielkie kredyty - sam już nawet nie wiem ile - chyba z dziesięć lat temu. I przez to, że strumyk nazwał rzeką , doprowadził do zbudowania tamy. - Ale po co mu to było ? - spytałem. - Czy ty sobie zdajesz sprawę, ile lewych pieniędzy można mieć ze zbudowania tamy? - odparł pan Armbruster. - Ale Gandy i tak wygra wybory. Jak do faceta należy prasa to stać go na własny program wyborczy. Oho, ktoś idzie. Przyszedł jakiś mężczyzno z kluczami i zabrał pana Armbrustera. Po dłuższej chwili przyszedł ktoś inny i zabrał mnie. Zaprowadzili mnie do jakiegoś pokoju, pełnego świateł. Był tam już pan Armbruster, mama, tata i Lemuel, i kilku potężnych facetów ze spluwami. I był też mały, chudy, pomarszczony człeczyna, łysy i z oczkami węża, i wszyscy robili to, co im kazał. Nazywali go panem Gandym. - Ten chłopak to jest zwykły wiejski ciemniak - powiedział pan Armbruster, kiedy wszedłem. - Jeżeli on wpadł w tarapaty, to tylko przez przypadek. Powiedzieli mu, żeby siedział cicho, i dali raz w łeb. Więc siedział cicho. Wtedy pan Gandy usiadł w rogu pokoju i skinął głową, a wygląd miał wredny. I złe spojrzenie. - Posłuchaj, chłopcze - odezwał się do mnie. - Kogo ty kryjesz? Kto zbudował ten stos atomowy w waszym kurniku ? Radzę ci powiedzieć prawdę, bo może cię spotkać przykrość. Ale ja się po prostu no niego gapiłem, więc ktoś dał mi w łeb. Śmieszne. Jeszcze nikt nie zrobił w ten sposób krzywdy Hogbenowi. Pamiętam, jak tacy jedni Adamsowie, co to się z nami wadzili, złapali mnie kiedyś i natłukli po głowie , byli tak wykończeni, że nie mięli siły nawet pisnąć, jak ich wrzuciłem do cysterny. Pan Armbruster zaczął wydawać różne odgłosy. - Panie Gandy - powiedział wreszcie - ja wiem, że gdyby pan odkrył, kto zbudował ten stos atomowy, to byłaby wielka sprawa, ale przecież pan i tak wygra te wybory. A zresztą może to wcale nie jest stos atomowy? - Ja wiem, kto go zbudował - powiedział pan Gandy. - To uczeni zaprzańcy. Albo zbiegli hitlerowscy zbrodniarze wojenni. I mam zamiar ich ująć! - Aha - rzekł pan. Armbruster. - Już rozumiem. Taka historia odbiłaby się echem w całym kroju, prawda? - Mógłby pan kandydować na stanowisko gubernatora albo do senatu, albo... przedstawić nawet własny program wyborczy, - Co ten chłopak panu powiedział?.- spytał pan Gandy. Ale pan Armbruster odparł , że nic. Wtedy zaczęli okładać Lemuela. To było dość męczące. Nikt nie jest w stanie obudzić Lemuela, jak ma ochotę się zdrzemnąć, a jeszcze nigdy nie widziałem, żeby ktoś miał na to większą ochotę niż on wtedy. No jakiś czas doli mu więc spokój, bo go uznali za zmarłego. I trudno się dziwić: Bo Lemuel jest tak piekielnie leniwy, że jak mocno zaśnie, to mu się nawet nie chce oddychać. Tata robił jakieś kombinacje z tymi swoimi przyjaciółmi Enzymami i osiągnął znaczny stopień upojenia alkoholowego. Co oberwał - to jakby go połaskotali. Za każdym razem, jak mu przyleli- gumowym szlauchem, zaczynał głupio chichotać. Aż mi było wstyd. W każdym razie nikt nie próbował lać mamy. Ktokolwiek zbliżył się do niej na tyle, żeby ją uderzyć, robił się zaraz biały jak gęsie jajo. oblewał się potem i trząsł. Znaliśmy kiedyś takiego jednego profesora, co twierdził, że mama potrafi wysyłać wąską wiązkę poddźwiękową . To był łgarz. Po prostu wydawała dźwięki, których nikt nie słyszał, i kierowała je tam, gdzie chciała. Po co zaraz takie wielkie słowa! Sprawa jest prosta jak w mordę strzelił. Sam to potrafię. Pan Gandy zarządził, żeby nas zabrali z powrotem tam, gdzie byliśmy, to on jeszcze potem się z nami zobaczy. No więc wywlekli Lemuela , a my wszyscy wróciliśmy do swoich cel. Pan Armbruster miał na głowie śliwę wielkości kaczego jaja. Leżał na pryczy i jęczał, a ja siadłem sobie w kącie, patrzyłem na jego głowę i strzelałem z oczu takim specjalnym światłem, tylko że nikt tego światła nie mógł zobaczyć. I ono działało jak... zresztą, ja tam nie jestem kształcony. No, po prostu działało jak kataplazma. Po chwili guz się schował i pan Armbruster przestał jęczeć. - - Grozi ci poważne niebezpieczeństwo, Saunk - powiedział. Zdążyłem już zdradzić mu swoje imię. -. Gandy ma wielkie ambicje. I zupełnie otumanił ludzi z Piperville. A chciałby otumanić cały stan czy nawet cały naród. Dąży do tego, żeby odegrać ważną rolę polityczną. I dobra historia w prasie by mu to załatwiła. A pozo tym zapewniłaby mu zwycięstwo w przyszłotygodniowych wyborach. On zresztą nie potrzebuje żadnych gwarancji. I tak ma to w kieszeni. Czy wy rzeczywiście macie stos atomowy ? Spojrzałem na niego tylko. - Gandy właściwie nie mo co do tego wqtpliwości - podjął. - Posłał tam fizyków, którzy mu powiedzieli, że wygląda im to na uran dwieście trzydzieści pięć z grafitowym tłumieniem. Saunk, słyszałem, jak to mówili. Dla własnego dobra nikogo nie osłaniaj. Dadzą ci wykrywacza prawdy - pentatol sodowy albo skopolaminę. - Niech pan się lepiej prześpi - poradziłem mu, ponieważ w środku, w głowie, słyszałem, jak mnie wola dziadek. Zamknąłem oczy i zacząłem nasłuchiwać. Nie była to łatwa sprawa, bo cały czas włączał się tata. O rany, ale był zapruty ! - Może się napijesz ? - powiedział bardzo wesolutki tyle że bez mówienia, jeśli rozumiecie, co mam na myśli - Bądź przeklęty, wszawy stworze - skarcił go dziadek, znacznie mniej wesoły. - Zabieraj stąd swój tępy umysł. Saunk! - Tak jest, dziadku - odezwałem się bezgłośnie. - Musimy ułożyć plan... - Saunk, może byś się napił - wtrącil tata. - Tata, zamknij się proszę cię bardzo - podregulowałem tatę. - Miej trochę szacunku dla starszych. To znaczy dla dziadka. A poza tym, jak mogę się napić, skoro jesteś daleko, w innej celi. - Ale mam rurkę - wyjaśnił tata. - Mogę ci zrobić...jak to się nazywa... transfuzję. O, właśnie, teleportację. Zrobię zwarcie pomiędzy moim a twoim krwiobiegiem i przepompuję alkohol z moich żył do twoich. O, patrz, tak się to robi! - I wyświetlił mi jak gdyby taki obrazek w głowie. Sprawa była dość prosta. To znaczy dla Hogbena. Wpadłem we wściekłość. - Tata - powiedziałem. - Nie zmuszaj swego kochającego syna, żeby cię znieważał bardziej, niż to jest normalne, ty stara zapijaczona mordo. Wiem, że nie masz żadnej szkoły. Po prostu wydziobujesz te wszystkie trudne słowa komuś prosto z głowy. - Chlapnij sobie - powiedział tata, a następnie wrzasnął. Słyszałem, jak dziadek chichocze. - Kradniesz mądrości z umysłów innych ludzi, - rzekł. - Ja też to potrafię. Właśnie wyhodowałem błyskawicznie we własnej krwi wirusa migreny i w drodze teleportacji przeniosłem go do twojej głowy, ty łachmyto przeklęty: Niech cię morowe powietrze, hultaju jeden! Daj mi posłuch, Saunk. Twój szubrawy rodzic nie będzie nas chwilowo niepokoił. - Dobrze, dziadku - odparłem. - Jesteś gotów ? - Tak . - A Bobas ? - Też. Ale działać musisz ty. To twoje zadanie, Saunk. Kłopot polega na tym, jak mu tam, stosie atomowym. - A więc, to jest właśnie to. - Jak mogłem się spodziewać. że ktokolwiek się na tym pozna? Mój własny dziad mnie wtajemniczył, jak się to robi, te stosy istniały w jego czasach. Prawdę powiedziawszy, to właśnie przez takie rzeczy my, Hogbenowie, zostaliśmy mutantami. Zaraz, sam muszę się podłączyć do jakiegoś mózgu, żeby to wyjaśnić. W tym mieście, w którym ty jesteś, Saunk, są tacy ludzie, co znają potrzebne mi słowa. Zaraz, chwileczkę, zobaczymy. Dziadek przeleciał kilko mózgów, po czym podjął: - W czasach mojego dziada ludzie zaczęli rozszczepiać atom. Powstało... hm... promieniowanie wtórne. Wywarło ono wpływ na geny i chromosomy niektórych ludzi - stąd mutacja dominująca u nas Hogbenów . Tak więc jesteśmy mutantami - To właśnie o tym mówił Roger Bacon, tak - spytałem. - Tak. Ale on był życzliwy i siedział cicho. Gdyby ludzie w tamtych czasach poznali się na naszych zdolnościach, to by nas niechybnie spalili. Nawet dzisiaj byłoby niebezpiecznie się ujawniać. Ostatecznie... wiesz, co planujemy ostatecznie, Saunk ? - Tak, dziadku - odparłem, ponieważ wiedziałem ? - Tu jest pies pogrzebany. Wygląda no to, że ludzie znów rozszczepili atom. Dlatego poznali ten stos. Musimy go zniszczyć. Zwracanie na siebie uwagi nie leży w naszym interesie. Tyle że potrzebna jest nam energia. Niewiele, ale jednak. Stos atomowy był najprostszym sposobem na jej uzyskanie, ale nie możemy go teraz używać. A oto, Saunk, co musisz zrobić, żeby zapewnić Bobasowi i mnie dostateczną ilość energii. I powiedział mi co zrobić. No to ja poszedłem i spełniłem jego polecenie. Kiedy trochę poruszę oczami, widzę nieraz naprawdę ładne rzeczy. Na przykład takie pręty w oknie. Rozpadają się na tycie kawałeczki, które zasuwają wkoło jak zwariowane. Podobno te kawałeczki nazywają się atomy. Rany, ale one zabawnie wyglądają : pchają się jeden przez drugiego, jakby się spieszyły na niedzielne nabożeństwo. Oczywiście można je łatwo przestawiać jak klocki. Skupisz na przykład wzrok, bardzo mocno, aż ci coś wyłazi : jeszcze więcej tych malutkich facecików wyłazi ci z oczu i wszystkie razem się mieszają, i to jest bardzo zabawne. Za pierwszym razem się pomyliłem i te pręty w oknach zamieniłem w złoto. Musiałem zgubić jeden atom. Ale później się poprawiłem i zamieniłem je w nic. Wylazłem i z powrotem zamieniłem je w żelazo. Ale najpierw musiałem się upewnić, że pan Armbruster śpi. Nic prostszego. Była noc, więc nikt mnie nie widział ja wysunąłem się z okna na siedmiu pięter ponad ulicą, w wielkim budynku, który służył częściowo za ratusz, a częściowo za więzienie . Odleciałem. Raz śmignęła koło mnie sowa . Pewnie myślała że nie widzę po ciemku , więc na nią naplułem i jeszcze jej przyłożyłem . Najpierw odnalazłem ten stos atomowy. Był obstawiony strażnikami , a każdy trzymał światło . Ale ja zawisłem w powietrzu , tak żeby mnie nie widzieli i wziąłem się do roboty . Najpierw rozgrzałem całe urządzenie , aż to co pan Ambruster nazywał grafitem , rozwiało się w pył i znikło . Załatwienie reszty było już całkiem proste - dwieście trzydzieści pięć - powiadacie , tak ? - zamieniłem więc wszystko w ołów. Bardzo kruchy . Tak strasznie kruchy , że się rozsypał i zniknął . Jeszcze chwila i po stosie nie został nawet ślad . Poleciałem potem w górę strumienia . Woda prawie wyschła i dziadek powiedział że to mu nie wystarczy . Poleciałem więc wysoko w góry , ale nie miałem szczęścia . Dziadek zaczął coś do mnie mówić . Bobas płacze - powiada . Nie powinienem był niszczyć tego stosu dopóki nie upewnię się że znajdę inne źródło zasilania . Nie pozostawało mi nic innego , jak tylko zrobić deszcz . Jest na to kilka sposobów , ale ja zamroziłem chmurę . Musiałem siąść i szybko zbudować specjalne urządzenie , a następnie wzlecieć wysoko ponad chmury , zabrało mi to sporo czasu , ale wkrótce nadeszła burza i zaraz potem lunęło . Woda nie chciała jednak płynąć korytem strumienia . Szukałem więc przez chwilę , aż wreszcie znalazłem miejsce , w którym całe dno strumienia się zapadło . Musiały być pod spodem jakieś groty . Zacząłem te dziury zatykać . Nic dziwnego że tak długo nie było w strumieniu wody . Ale poradziłem sobie i z tym . Dziadek domagał się jednak stałego zasilania , więc zacząłem węszyć dookoła ,aż znalazłem duże źródło . Otworzyłem je . Przez ten czas zrobiła się nieziemska ulewa . Wróciłem żeby zobaczyć się z dziadkiem . Ci ludzie , co pilnowali stosu atomowego , poszli już sobie chyba do domu . Dziadek powiedział że strasznie się zdenerwowali jak Bobas zaczął płakać . Powsadzali palce w uszy i - w noki z krzykiem . Obejrzałem dokładnie koło młyńskie , jak mi dziadek kazał i dokonałem kilku napraw . Niewiele było trzeba. Sto lat temu zupełnie nieźle to robili, no i drewno się świetnie wysuszyło. Podziwiałem to koło, jak się obracało i obracało w miarę spiętrzania się wody w strumieniu. W strumieniu - w jakim tam strumieniu! To już była rzeka. Ale dziadek powiedział, że powinienem zobaczyć, jak była budowana Via Ąppia. Urządziłem jego i Bobasa wygodnie i poleciałem do Piperville. Zaczynało już świtać, a nie chciałem, żeby mnie kto zobaczył, jak latam. Tym razem naplułem na gołębia. A w ratuszu wybuchła cała awantura. Wyglądało na to, że mama, tata i Lemuel znikli jak kamfora. Ludzie biegali bardzo zdenerwowani i panował ogólny bałagan. Ale ja wiedziałem, co się stało. Mama przemówiła do mnie, naturalnie w mojej głowie, i powiedziała mi, żebym przyszedł do celi na samym końcu budynku, bo ta cela jest bardzo przestronna. Byli tam wszyscy. Niewidzialni oczywiście. Zapomniałem powiedzieć, że i ja się stałem niewidzialny zaraz potem, jak się wśliznąłem do środka, zobaczyłem, że pan Armbruster śpi i że jest takie zamieszonie. - Dziadek mi powiedział, co się dzieje - wyjaśniła mama. - Pomyślałam sobie, że będzie lepiej, jak się na jakiś czas usuniemy. Leje porządnie, co ? - Jasne. Ale dlaczego wszyscy sq tacy podnieceni ? - Nie wiedzą, co się z nami stało - odparła mama. - Jak się tylko uspokoi, pójdziemy do domu. Mam nadzieję, że wszystko załatwiłeś. - Zrobiłem, co mi kazał dziadek - powiedziałem i zaraz na korytarzu rozległy się straszne wrzaski. Okazało się, że do budynku wparował stary, tłusty szop z wiązką drew. Szedł sobie spokojnie, aż się zatrzymał przed kratami naszej celi. Usiadł przed drzwiami i zaczął układać patyki na ognisko. Po jego nieprzytomnym spojrzeniu od razu poznałem, że Lemuel musiał go zahipnotyzować. Na zewnątrz zbierali się tłumnie ludzie. Nas oczywiście nie mogli widzieć - obserwowali tego starego szopo. I ja też o obserwowałem, bo byłem ciekaw, jak Lemuel te bydlaki obdziera ze skóry. Owszem, widywałem już, jak rozpalają ogień - do tego Lemuel potrafił je zmusić - ale jakoś nigdy do tej pory nie byłem. świadkiem, jak się obdzierają ze skóry. A to właśnie chciałem zobaczyć. Ale zanim szop zaczął swój program na dobre, przyszedł policjant, wsadził go do worka i zabrał. I znów się nie dowiedziałem. Tymczasem zrobiło się już widno. Cały czas dochodziły skądś wrzaski, a raz usłyszałem, jak ktoś głośno zawołał znajomym głosem. - Mamo - powiedziałem - to mi wygląda no pana Armbrustero. Chyba pójdę zobaczyć, co wyrabiają z tym biednym starowiną. - Czas na nas, trzeba wracać . do domu - odparła mama. - Musimy od kopać dziadka i Bobasa. Mówisz, że koło się obraca ? - Tak, mamy teraz prądu elektrycznego pod dostatkiem. Mama sięgnęła ręką, namacała tatę i porządnie go palnęła. - Wstawaj - powiedziała. - Może byś sobie chlapnęła - odparł tata. Ale mama go dobudziła i powiedziała, że idziemy do domu. Nie było jednak takiego, co by dobudził Lemuela. W końcu mama i tata wzięli go na spółkę i wyrzucili przez okno; oczywiście przedtem zrobiłem porządek z prętami, tak żebyśmy się mogli wydostać: Pozostaliśmy niewidzialni, a to z powodu tłumu, jaki się kłębił na dole. Padało w dalszym ciągu, ale mama powiedziała, że nie są z cukru ani z soli i żebym szedł z nimi, bo mi wygarbuje skórę. - Dobrze, mamusiu - powiedziałem, ale nie miałem zamiaru z nimi iść. Zostałem z tyłu. Chciałem się przekonać, co robią panu Armbrusterowi. Trzymali go w tym dużym pokoju, gdzie wszystkie światła były zapalone. Pan Gandy stał koło okna i miał bardzo podłą minę. Podwinęli panu Armbrusterowi rękaw i zamierzali mu właśnie wpakować w skórę coś w rodzaju szklanej igły. Tego już było za wiele! W jednej chwili stałem się z powrotem widzialny. - Nie radzę wam tego robić - powiedziałem. - To chłopak Hogbenów! - ktoś wrzasnął. - Łapać go ! Złapali mnie. Pozwoliłem im. Już po chwili siedziałem na krześle z podwiniętym rękawem, a pan Goridy spoglądał na mnie z wilczym uśmiechem. - Dajcie mu wykrywacza prawdy - zarządził. - Nie ma sensu zadawać teraz temu obwiesiowi pytań. Zamroczony pan Armbruster powtarzał w kółko: - Nie wiem, co się stało z Saunkiem! Ale nawet gdybym wiedział, to i tok bym wam nie powiedział... Dali mu w łeb. Pan Gandy przysunął twarz do mojej twarzy. - Teraz dowiemy się prawdy o tym stosie atomowym - rzekł. - Jeden mały zastrzyk i odpowiesz na nasze pytania. Zrozumiano? No więc wbili mi igłę w rękę i wstrzyknęli, co mieli wstrzyknąć. Poczułem łaskotanie. A potem zaczęli pytać. Powiedziałem, że nic nie wiem. Pan Gandy kazał mi dać drugi zastrzyk. Jeszcze nigdy nic mnie tak nie łaskotało. W tym momencie ktoś wpadł do pokoju z krzykiem: - Tama zerwano! Tama Gandy'ego! Zalało połowę farm w południowej części doliny! Pan Gandy zerwał się i wrzasnął: - Zwariowałeś! - zwrócił się przy tym do wszystkich. - To niemożliwe. Od stu lat w Rzece Wielkiego Niedźwiedzia nie było wody! A potem zebrani się skupili i zaczęli szeptać. Coś o wyborach. I o wielkim tłumie na dole. - Musi ich pan uspokoić - powiedział ktoś do pana Gandy'ego. - Tom jest straszne wrzenie. Wszystkie plony poszły na marne... - Ja ich uspokoję - rzekł pan Gandy. - Nie ma żadnych dowodów. I zaledwie tydzień do wyborów! Wypadł z pokoju, a reszta wybiegła zo nim. Wstałem z krzesła i zacząłem się drapać. To, co we mnie wpompowali, piekielnie mnie mrowiło. Byłem wściekły na pana Gandy'ego. - Szybko! - ocknął się pan Armbruster. - Teraz się wymkniemy. Najlepsza okazja. Wymknęliśmy się tylnym wejściem. Było to bardzo proste. Okrążyliśmy budynek i przed frontem zobaczyliśmy stojący na deszczu olbrzymi tłum. No stopniach budynku stał pan Gandy, złośliwy jak zawsze, twarzą w twarz z wielkim, krzepkim facetem, który się zamierzał kamieniem. . - Każda tama ma swojq wytrzymałość - mówił pan Gandy ale wielki facet wrzeszczał i wymachiwał mu nad głową kamieniem. - Już ja potrafię odróżnić dobry beton od złego! - pieklił się. - A to jest sam piasek. Te tama nie wytrzymałaby i galona wody, gdyby ją spiętrzyć! Pan Gandy potrząsnął głową. - Oburzające! Jestem tak samo wstrząśnięty jak i wy. Zawieraliśmy kontrakty w dobrej wierze. Jeżeli Przedsiębiorstwo Budowlane Ajax użyło złych materiałów, to ich podamy do sądu. W tym momencie swędzenie tak mi już dopiekło, że postanowiłem coś z tym zrobić. No i zrobiłem. Krzepki facet cofnął się o krok i wymierzył palec w pana Gandy'ego. - Wie pan, co mówią? Mówią, że to pan jest ,właścicielem Przedsiębiorstwa Budowlanego Ajax. Prawda to? Pan Gandy otworzył usta i zaraz potem je zamknął. Wzdrygnął się lekko. - Prawda - odparł. - Owszem, jestem. Trzeba było słyszeć ten ryk, jaki się wydobył z tłumu .Dużego faceta zatkało. - Sam pan to przyznaje? To może pan też przyzna, że pan wiedział, że tama jest nic niewarta, co? Ile pan na tym zorobił ?. - Jedenaście tysięcy dolarów - rzekł Gandy. - Netto, już po opłaceniu szeryfa, burmistrza i... Ale w tym momencie tłum wtargnął wyżej na stopnie i już więcej nie było słychać pana Gandy'ego. - No, no -, powiedział pan Armbruster. - Teraz to już widziałem wszystko. Rozumiesz, co to znaczy, Saunk? Gandy zwariował. Nie może być inaczej. Partia reform wygra wybory, wyrzucą wszystkich oszustów i ja znów będę miał słodkie życie w Piperville. To znaczy dopóki nie wyruszę na południe. Bo na zimę zawsze przenoszę się na południe. Jakimś dziwnym trafem znalazłem w kieszeni parę groszy. Napijesz się ze mną, Saunk? - Nie, dziękuję - odparłem. - Mama się będzie o mnie niepokoiła. Nic już panu nie grozi, panie Armbruster? - Później tak. Ale na razie jeszcze przez jakiś czas nie. O, prowadzą pana Gandy'ego do więzienia, widzisz ?Prawdopodobnie ze względu na jego bezpieczeństwo: Muszę to uczcić, Saunk. A ty na pewno nie... Saunk! Gdzie jesteś ? Ale ja już byłem niewidzialny. No i tak się to skończyło. Przestało mnie już swędzić, więc poleciałem do domu pomóc im jeszcze przy tym prądzie elektrycznym z koła wodnego. Po jakimś czasie powódź się uspokoiła, ale myśmy od tej pory już mieli stały poziom wody w strumieniu dzięki temu, co zrobiłem w górnym biegu.-I zaczęliśmy spokojne, osiadłe życie, takie, jakie my, Hogbenowie, najbardziej lubimy. I jakie jest zresztą najbezpieczniejsze dla nas. Dziadek powiedział, że była to powódź nie lada. Przypominała mu ono coś takiego, o czym mu opowiadał jego dziadek.. Wygląda na to, że kiedy żył dziadek dziadka, Mieli nie tylko stosy atomowe, ale jeszcze wiele innych rzeczy i że bardzo szybko wymknęło im się to wszystko z rąk i zrobiła się prawdziwa powódź. Dziadek dziadka musiał się pośpiesznie wynosić z kraju, o którym zresztą od tamtej pory wszelki słuch zaginął - jeśli się nie mylę, to chyba wszyscy na Atlantydzie potopili się na śmierć. Ale to byli sami cudzoziemcy. Pana Gondy'ego zamknęli w więzieniu. Nikt się nigdy nie dowiedział, co go skłoniło do takiego wyznania, może wyrzuty sumienia? Nie sądzę, żeby to miało coś wspólnego ze mną. To mało prawdopodobne. Chociaż... Pamiętacie numer taty z tym zwarciem na odległość i przepompowaniem samogonu z jego żył do moich? No więc muszę przyznać, że mnie dość zmęczyło to swędzenie, zwłaszcza tam gdzie nie mogłem się podrapać, i sam zastosowałem tę sztuczkę. Świństwo, które mi wstrzyknęli, tak paskudnie mnie swędziało, że wziąłem i ciut ciut skręciłem przestrzeń dokoła siebie, i przepompowałem to wszystko prosto do krwi pana Gandy'ego, tak jak tam stał na tych stopniach. Zaraz potem przestało mnie swędzić, a za to musiało nieźle zacząć swędzić jego. Dobrze mu tak. Ciekawe, czy mogło go za swędzieć do tego stopnia, żeby aż powiedział prawdę ? przekład : NN powrót