Henry Kuttner
Obłędne podejrzenie
- Czy odnosi pan teraz wrażenie, że śni, panie Hooten? - spytał łagodnie doktor Scott.
Timothy Hooten umknął wzrokiem przed bacznym spojrzeniem psychiatry. Przesunął palcami po gładkiej skórze pokrywającej poręcze fotela i nie ukontentowany uczuciem, jakie mu to przyniosło, odwrócił głowę, żeby wyjrzeć przez okno na wyniosłą sylwetkę Empire State Building.
- To jest jak sen, prawda? - mruknął wykrętnie.
- Co jest jak sen?
- To. - Hooten wskazał ruchem głowy na strzelistą iglicę zdobiącą szczyt drapacza chmur. - A gdyby tak przycumować do tego sterowiec. Nigdy tego nie robili, prawda? Tak właśnie jest we snach. Rozumie pan. Wielkie plany, a potem, nie wiadomo kiedy, wszyscy o nich zapominają i zaczynają coś nowego. A zresztą, sam nie wiem. Wszystko staje się jakieś nierealne.
Solipsyzm, pomyślał doktor Scott, ale wstrzymał się z ostateczną diagnozą.
- Co konkretnie? - spytał przyciszonym głosem.
- Dajmy na to, pan - odparł Hooten. - Coś mi nie gra z pańskimi kształtami.
- Mógłby pan to uściślić, panie Hooten?
- No, nie wiem, czy potrafię - powiedział Hooten zerkając trwożliwie na własne dłonie. - Widzi pan, moje kształty też są jakieś nie takie.
- A wie pan, jak wyglądają te prawidłowe?
Hooten przymknął oczy i wysilił umysł. Przez jego twarz przemknął wyraz zdumienia. Nachmurzył się. Doktor Scott, przyglądając mu się uważnie, zanotował coś w kajeciku.
- Nie - powiedział w końcu Hooten otwierając bardzo szeroko oczy i przyjmując postawę negatywistyczną. - Nie mam zielonego pojęcia.
- Nie chce mi pan powiedzieć?
- Ja... no... Ja tego nie wiem. Po prostu nie wiem.
- Dlaczego pan do mnie przyszedł, panie Hooten?
- Mój lekarz tak mi doradził. Żona też.
- Czy w pana odczuciu mieli rację?
- Szczerze mówiąc - oznajmił Hooten promieniejąc cichym tryumfem - nie wydaje mi się, żeby warto było przywiązywać wagę do tego, co robię we śnie. Chodzić na dwóch nogach, też mi pomysł! - urwał przestraszony. - Może nie trzeba było tego mówić - dodał.
Doktor Scott uśmiechnął się blado.
- Zechciałby mi pan opowiedzieć trochę więcej o tym śnie?
- Znaczy się, o chwili obecnej? Chodzi o to, że wszystko jest nie tak. Nawet mówienie. To mielenie językiem. Hooten pomacał się w skupieniu po szczęce, a doktor Scott zrobił kolejną notatkę. - Śnię i tyle.
- Czy budzi się pan kiedykolwiek?
- Tylko we śnie - przyznał Hooten. - Jak to dziwnie brzmi. Sam się zastanawiam, co chcę przez to powiedzieć.
- Czy to jest świat ze snu? - spytał doktor Scott.
- Oczywiście.
- Czy może mi pan zdradzić, jaki problem sprowadza pana do mnie, panie Hooten?
- Nie mam żadnych problemów - zaoponował Hooten zaskoczony. - Gdybym je miał, to i tak byłyby to problemy ze snu, no nie?
- A czy ma pan problemy, kiedy pan... nie śpi?
- O, na pewno - powiedział pacjent. Zastanowił się. Coś mi się wydaje, że do psychiatry chodzę i w realnym świecie. W tamtym, gdzie funkcjonuje mój świadomy umysł. T u t a j do głosu dochodzi, oczywiście, moja podświadomość.
- Może mi pan trochę więcej o tym opowiedzieć?
Hooten znowu przymknął oczy.
- Spróbuję - powiedział. - Widzi pan, kiedy śpię, kiedy śnię, świadomy umysł wyłącza się. Tak jest tutaj i teraz. No i wydaje mi się, że w świecie realnym, w świecie na jawie - w tym drugim świecie - mój psychiatra usiłuje wysondować moją podświadomość. To znaczy to, co dla pana jest moją świadomością.
- Bardzo interesujące - powiedział doktor Scott. - No a ten drugi psychiatra? Potrafi go pan opisać? Co to za człowiek?
- Człowiek? - zapytał Hooten otwierając znowu oczy. Zawahał się. Potem potrząsnął głową. - Dokładnie nie wiem. Nie przypominam sobie, jak jest w realnym świecie. W każdym razie inaczej. Tyle wiem. Zupełnie, zupełnie inaczej. Tyle wiem. Zupełnie, zupełnie inaczej. - Wyciągnął przed siebie rękę i przyjrzał się jej z namysłem. Odwrócił ją i spojrzał na linie dłoni. - No, no - mruknął. - Czego to jeszcze nie wymyślą.
- Niech pan sobie spróbuje przypomnieć - nalegał doktor Scott.
- Już próbowałem. Wy, ludzie ze snu, molestujecie mnie bez przerwy, żebym próbował. Ale to na nic. Pewnie mam blokadę umysłu - skończył tryumfująco.
- Musimy więc odkryć naturę tej blokady. Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, chciałbym przeprowadzić z panem taki mały teścik, panie Hooten. Pokażę panu obxazek i prosiłbym o opowiedzenie o nim króciutkiej historyjki.
- Chodzi panu o ułożenie opowiadania?
- W samej rzeczy - powiedział doktor Scott i wręczył Hootenowi wielką płanszę, na której nabazgrane były nieartystycznie dwie zagadkowe i bezkształtne figury.
- Coś takiego - zdziwił się Hooten. - Mają kości w środku.
- Dalej. - To dwaj psychiatrzy - mruknął Hooten. - Każdy to widzi. Jeden czuwa, a drugi śpi. Jeden jest prawdziwy, a drugi nie. Obaj mnie leczą. Jeden nazywa się Scott, a drugi... a drugi...
- No, no - ponaglił go Scott, - ... nazywa się...
- Jak brzmi jego nazwisko?
- Rasp - wybąkał niepewnie Hooten. - Doktor Rasp. Mam u niego zamówioną wizytę o drugiej nad ranem, kiedy się obudzę.
